XX. mendeko Euskararen Corpus estatistikoa

Testuingurua

Uri aundi bateko egazkin-zelaian, egazkiña artzera juan joian yaun bati, karteria ostu eutsien.

Au konturatu zan fechoriagaz, eta yarraitu eutson lapurrari.

Luzaro yarraitu eutsan arren, onek anka-egin.

Itxuli zanean, egazkiña aidean yoian.

Lurrean lotu zan gizona naigabeturik.

Oker baten lekuan bi izan ebazala uste ebanean, orra, guztia aldatu bapatean: Egazkiña lurrera erori zan, eta bertan yoiazan guztiak kixkaldurik lotu.

Igarri eban gizonak, lapur axe izan zala eriotza ziur batetik salbau ebana, eta izparringian iragarki auxe yarri: Lengo egunean egazkin-zelaian karteria ostu zeustan yaun ori, etorri zadi nere etxera, neure eskerra azaldu ta eskupeko on bat emon dagitsudan.

Bizia zor bai dautsut.

Orra, zelangoak yazoten diran mundu onetan: Nagia nagusi ta Lapurra salbatzalle.

Eiztarietariko bat bai etorran mendia-bera maxkal-zamar.

Txanton'egaz topo egi eban eta bai diñotso onek: - Zer?.

Utsik ala?.

- Bai; gaur eztot zori andirik izan.

Ale bat be eztot ikusi.

- Ta... lotsagarri orretan yoango al zara etxera?.

- Eztot beste erremediorik.

- Neuk emongo dautsut!.